روز ولنتاین یعنی روز عشق ورزیدن، روز محبت کردن.
نقل می‌کنند که:
سنت ولنتاین، کشیش ایتالیایی بود که در ۱۴ فوریه سال ۲۶۹ میلادی به دستور امپراطور کلادیوس دوم و به دلیل کمک به دختران و پسران جوان برای ازدواج، گردن زده شد.
اما ساکنان رم، کشیش ولنتاین را فراموش نکردند و حتی کلیسایی را به یاد او نام‌گذاری کردند و به تدریج ولنتاین به قدیس حامی عاشقان تبدیل شد.
ولنتاین جشنی مربوط به مسیحیت و کشورهای غربی است ولی چندین سال است که در بعضی کشورهای شرقی از جمله ایران رواج یافته است.
اوایل این روز فقط مختص همسران بود ولی در یکی دو سال اخیر دوستان برای هم، خواهر و برادر، مادر و فرزند و….. برای هم هدیه می‌گیرند.
هدیه‌ی ولنتاین، گل سرخ و شکلات و خرس قرمز است ولی هر سال بر تجملات آن افزوده می‌شود.
در این روز مدام توجه‌مان به دیگران است، فقط فکر می‌کنیم، برای چه کسی کادو بگیرم؟
امروز عشق و محبتم را نثار چه کسی کنم؟
آیا کسی امروز به یاد من هست و برایم هدیه‌ای می‌گیرد؟
چرا همیشه توجه‌مان به دیگران است و همیشه منتظر هستیم تا دیگران از ما یادی بکنند.
کمی به خودمان توجه کنیم، عشق و محبت را به وجود خودمان نثار کنیم.
عشق و محبتِ فقط مختص فرزندان و همسر و خانواده نیست، پس خودمان چه؟
پس چه موقع عشقی به خود هدیه کنیم؟
خود را دوست داشته باشیم و قدر و ارزشمان را بدانیم. خودمان را به خاطر اندام ظاهری و درک و شعور و احساسات و تمام خصوصیات خوب و بدی که در وجودمان هست، دوست بداریم.
امروز روز عشق است و خالص‌ترین عشق، عشق به خود می‌باشد.
تا وقتی خودت را دوست نداشته باشی، چطور می‌توانی دیگران را دوست بداری؟ هر کسی از چیزی که دارد می‌تواند به دیگران ببخشد.
انسان‌هایی که با هزاران ترفند بیرونی می‌خواهند ظاهرشان را زیبا نمایند، خود را دوست ندارند.
وقتی عاشق خودمان باشیم، تمام مخلوقات خداوند را دوست داریم. با عشق به گلها و گیاهان آب می‌دهیم. سگی را نوازش می‌کنیم. با محبت به گربه‌ای نگاه می‌کنیم و برای گنجشکان آب و دانه می‌ریزیم.
برای روز ولنتاین هدیه‌ای کوچک، یک شاخه گل، یک جلد کتاب برای خود دوست‌داشتنی‌مان بخریم و یا حتی خودمان را به یک فنجان قهوه دعوت کنیم با عشق.
