آیا تا به حال برایتان پیش آمده که با کسی در حال گفت‌و‌گو باشید و او مدام گوشی خود را چک کند و یا حواسش جای دیگری باشد؟ یا با تکان دادن سر و تایید کردن، تظاهر به گوش دادن کند؟
چه احساسی به شما دست می‌دهد؟
بی‌شک احساس خوشایندی نیست.
ما گاهی دلتنگی به سراغمان می‌اید، از کسی دلخور می‌شویم یا مسائل و مشکلاتی پیش پایمان سبز می‌شود و تمایل داریم کسی در کنارمان باشد و حرف‌هایمان را بشنود؛ اما بیشتر مواقع با افرادی مواجه می‌شویم که تا می‌خواهیم صحبت کنیم، رشته‌ی سخن را بدست می‌گیرند و اجازه‌ی صحبت کردن به ما نمی‌دهند.
اگر از بیماری بگوییم، ان‌ها بیمارترند.
اگر از غم‌ها بگوییم، آن‌ها غمگین‌ترند.
اگر به گفت‌و‌گو با دوستی می‌نشینیم رخصت دهیم تا حرفهایش را بگوید. تمام هوش و حواسمان را در آن‌جا متمرکز کنیم. به دقت حرفهایش را بشنویم. هر مطلبی که برایمان نامفهوم است، بپرسیم و نشان دهیم که به طور کامل در اختیار او هستیم.
اگر از دلتنگی‌هایش می‌گوید؛ در سکوت کامل گوش کنیم، عواطف و احساساتش را درک کنیم، موضوعات را از نگاه او ببینیم و دستهایش را در دستانمان بگیریم و با او همدردی کنیم.
اگر از مشکل خانوادگی می‌گوید و ما به دقت گوش نکنیم، نمی‌توانیم با او همفکری کرده و راه حلی پیدا کنیم و اگر در این میان سوالی بپرسد، متحیر در جای خود می‌مانیم.
بعضی اوقات به جای توجه کردن به صحبت‌های طرف مقابل، در ذهن خود به دنبال جواب می‌گردیم تا بعد از اتمام حرفش بدون مکث تحویل دهیم اما این کار حواس ما را منحرف کرده و طرف مقابل به خوبی این توجه ساختگی را می‌فهمد.
وقتی شنونده‌ی خوبی باشیم، طرف مقابل احساس ارزش و احترام می‌کند و تعامل بهتری بین ما صورت می‌گیرد.
شنونده‌ی خوب بودن، ما را فردی جذاب نشان می‌دهد و احترام و اعتبار ویژه‌ای به ما می‌بخشد چون شنونده بودن در این دوران که کسی صبر و حوصله ندارد، مهارتی کمیاب است و داشتن این مهارت کمیاب، تمایز ایجاد می‌کند.
شنونده‌ی خوب بودن نشاندهنده‌ی تمرکز بالا و مدیریت افکار است.
