جهان انسان ایمن با جهان انسان ترس‌خورده فرق دارد.

آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که در چه جهانی زندگی می‌کنید؟ جهان انسان‌های ایمن یا جهان انسان‌های ترس‌خورده؟

تکلیف جهانِ انسان‌های ایمن که روشن است، جهان انسان‌های ترس خورده چگونه جهانی است؟

جهان انسان‌های ترس خورده؛ جهانی است که در آن اغلب تصمیم‌گیری‌‌ها بر پایه‌ی ترس صورت می‌گیرد.

جهانی است آکنده از اموری که رغبتی در به سامان رساندن آن‌ها نیست ولی با کراهت و بر پایه‌ی ترس انجام می‌‌شود.

جهانی است همچون بیابان برهوت، که هیچ چشم‌انداز و نقطه‌ی اتکایی ندارد.

جهانی است که در آن جسارتِ ایستادن و دست‌یابی به خواسته‌ها وجود ندارد.

جهانی است فاقد خلاقیت و قدرت ریسک. زیرا تا می‌خواهد گامی بردارد، ترس‌ها گریبانش را می‌گیرند و او را بر جایش می‌نشانند.

جهانی است بی‌فروغ و بی‌هیاهو. حتی اگر گهگاه سوسوی نوری از آن دورها نمایان شود باز هم در میان این همه تاریکی به خاموشی می‌گراید.

جهانی است لبریز از ترس‌هایی که شاید هیچ‌گاه رخ ندهند ولی تمام فکر و جسم و روحش را تسخیر کرده‌اند.

جهانی است حقیر، نازیبا و مالامال از ناامیدی و ناباوری. زیرا ترس‌ها رخصت ابراز وجود و بروز توانمندی‌هایش را نمی‌دهند.

جهانی است لبریز از محدودیت‌ها، فقدان آزادی و نادیده گرفتن‌ها.

جهانی است با پژواک نگرانی و اضطراب.

جهانی است… .

این انسان ترس‌خورده وقتی وارد جامعه‌ی بزرگتری می‌شود، جهانش به مراتب هراس‌انگیزتر جلوه می‌نماید.

حال، انسانی که در جهانِ کوچک خویش با ترس زندگی کرده و از ستاندن حقوق انسانی خویش ناتوان بوده است چگونه می‌تواند در جهانی بزرگتر، محکم و قاطع روی پای خود بایستد و از خود حمایت کند؟

یک انسان ترس‌خورده چگونه می‌تواند جهان خود را ایمن کند؟

به تصور من، پدر و مادرمان اولین سازنده‌ی جهان ما هستند. اما وقتی به آگاهی رسیدیم و ناهماهنگی‌های وجودمان را یافتیم آن‌گاه باید این جهان را تخریب کنیم و جهانی نو بسازیم. جهانی که طراح، معمار و نقاشِ سازه‌اش خودمان باشیم.

انسان ترس خورده اگر بخواهد زندگی و جهانش را تغییر دهد باید برخیزد و با هنر پرسشگری و دقیق شدن در زندگی‌اش به کنهِ ترس‌هایش دست یابد تا راهکاری بیابد و درمانگری را آغاز کند. شاید در این مسیر زمان‌بر نیاز باشد تا از متخصصین نیز کمک بگیرد اما طی کردن این مسیر ارزشمند است چون زندگی با تمام سختی‌هایش ارزش زیستن دارد.