دردها و رنجها چگونه می‌توانند موجب رشد و پیشرفت ما شوند؟
مارگارت جانسون، که بعدها نام خود را به مایا آنجلو تغییر داد، یک زن سیاه‌پوست آفریقایی-آمریکایی بود که علاوه بر چالش‌هایی که به خاطر رنگ و نژادش داشت با حوادث ناخوشایند دیگری نیز مواجه بود. او در هفت سالگی مورد تجاوز ناپدری‌اش قرار گرفت. این آسیب روحی عمیق باعث شد که به مدت پنج سال و نیم نتواند هیچ کلمه‌ای بر زبان بیاورد. با این حال، او به یک چهرۀ برجسته در زمینه‌های شعر، خوانندگی، خاطره‌نویسی، بازیگری و فعالیت‌های مدنی تبدیل شد.
اپرا وینفری نیز که تجربه‌های تلخ و متعددی از تجاوز و آسیب‌های روانی را پشت سر گذاشته است، امروزه به عنوان تهیه‌کننده، بازیگر، مجری، خیرخواه و فردی موفق شناخته می‌شود.
آنچه این دو شخصیت را در زمرۀ انسان‌های موفق دنیا قرار داده و پیام‌هایشان را برای همگان الهام‌بخش کرده است، پذیرش رنج‌هایشان است. اپرا وینفری می‌گوید: «باید زخم‌ها را به عنوان نشانه‌های ارزشمند در نظر بگیریم و با یادگیری از آن‌ها، زخم را به خرد و هوش تبدیل کنیم.»
همۀ ما در زندگی رنجی را تجربه می‌کنیم؛ گاه در غم از دست دادن عزیزانمان، گاه در ورشکستگی خود یا نزدیکان‌مان و زمانی نیز در پایان یک زندگی زناشویی. پس از آن زندگی به دو مرحله تقسیم می‌شود: قبل و بعد از وقوع حادثه. نکتۀ مهم این‌جاست که در این نقطۀ عطف چه اقداماتی انجام می‌دهیم.
چگونه خود را از نو بسازیم؟
• پذیرش این واقعیت که برخی رنجها خارج از کنترل ما هستند، می‌تواند تسکین‌دهنده باشد.
• صحبت کردن با دیگران دربارۀ احساساتمان، می‌تواند موجب التیام و بازسازی شود.
• هر درد و رنجی آموزه‌هایی به همراه دارد. با به کارگیری این آموزه‌ها می‌توانیم بهتر عمل کنیم و قدرت تاب‌آوری خود را افزایش دهیم.
• شناخت نقاط قوت و استعدادهایمان می‌تواند به ما در یافتن مسیر جدید کمک کند.
و در نهایت مارک منسن کلام آخر را می‌گوید: «شهری را در نظر بگیرید که زلزله آن را ویران کرده است، هیچ وقت آن شهر به حال خود رها نمی‌شود بلکه آن را دوباره بهتر و مستحکم‌تر می‌سازند ولی مردم هیچ‌گاه خاطراتِ شهرشان و زلزله را فراموش نمی‌کنند.»
دوست عزیز. مطلب مفیدی نوشته بودید.
ممنونم خانم طوسی عزیزم