«نون نوشتن» اثری از محمود دولت آبادی

نون نوشتن

آن‌چه مرا به نوشتن وا‌می‌دارد، میل غریب و عطش بازشناختن مردابی است که در آن زیسته‌ام.

محمود دولت آبادی در سال ۱۳۱۹ (ه.ش) در روستای دولت آباد سبزوار متولد شد. او نویسنده و استاد ادبیات دانشگاه است.

اشتفان وایدنر که یک منتقد ادبی است می‌گوید: محمود دولت آبادی نویسنده‌ای بزرگ همچون تالستوی و بالزاک است.

«نون نوشتن» اثری است که دولت آبادی به سبک یادداشت نویسی و ارائه‌‌ی طرح‌ها و ایده‌هایش نوشته است. این یادداشت‌ها که از سال ۵۹ تا ۷۴ به صورت پراکنده نوشته شده، بدون تغییر به چاپ رسیده و منتشر شده است.

دولت آبادی در اولین یادداشت‌ها در مورد نوشتن، قلم‌فرسایی کرده ونویسندگان را به اندیشیدن دعوت می‌کند.

در روزنوشت‌هایش از روند نوشتن رمان کلیدر و سختی‌های راه می‌گوید؛ از آغاز تا پایان.

کلیدر،شاهکاری ده جلدی است که به دلیل وقفه‌هایی که در نگارش آن افتاد، ۱۵ سال به درازا کشید. او بعد از انتشار کلیدر به خاطر خستگی زیاد به مدت یک یا دو شبانه روز بدون وقفه می‌خوابد. بعد از کلیدر، دچار کنجکاوی می‌شود که چگونه توانستم این کار بزرگ را به ثمر برسانم؟و تنها پاسخی که به خود می‌دهد اینست که؛آدمی با روح عشق، قادر به انجام هر کاریست‌.

از احساسات گاه و بی‌گاهش می‌گوید. از جهل، کلافگی ، خستگی و افسردگی که فقط  با نیروی کار، آموختن، اندیشیدن و آرزوی بهروزی برای مردم، بر آن غالب می‌شود.

در یکی از یادداشت‌ها، طرح‌ها و ایده‌هایی برای پاس‌داری از زبان فارسی خطاب به دولت و حکومت نوشته است، اگر روزی به آن توجه کنند.

او در مسیر نویسندگی هیچگاه معلمی نداشته و تنها معلم او پدرش بوده است. او می‌گوید: پدرم سه درس به من آموخت که در مراحل دشوار زندگیم، دستم را گرفت و بالا کشید.

۱- خودت را نگه‌دار.

۲- مردان، کاری را که انجام می‌دهند، بر زبان نمی‌آورند.

۳- کار کن. مرد را فقط کار نجات می‌دهد.

از مهم‌ترین دغدغه‌های محمود دولت آبادی می‌توان؛ انسان دوستی، عشق به ارزش‌های ملی، همدلی، همزبانی قومیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف را نام برد.

او نگران ملتی است که به گمانش مسخ‌ شده‌اند و تصور می‌کنند هیچ نقشی در سرنوشت خود ندارند در نتیجه منفعلانه رفتار می‌کنند.

او اعتقاد دارد که همگان باید به خودشناسی رو بیاوریم تا سبک و سیاق خود را برای رفتن به سوی اینده بیابیم و پر قدرت ادامه دهیم.

از زندگی خانوادگیش می‌گوید که چقدر سختی‌ها و مشکلات را تاب آورده است.

بعد از کلیدر، روزگار سپری شده‌ی مردم سالخورده را در سه جلد و در مدت زمان ده- دوازده سال می‌نگارد.

پیشه‌ی او نویسندگی است و تنها زمانی که می‌نویسد، احساس زنده بودن و زیستی خوشایند دارد.

او اعتقاد دارد که نویسنده باید سنگلاخ‌ها و حفره‌های جامعه را با نوشتن و ادبیات پر کند بنابراین نویسنده باید صادقانه و صمیمانه بنویسد تا برای مخاطب باورپذیر باشد.

نویسنده‌ای که بخواهد برای همه مقبول افتد، بین مردم- حکومت  و روشنفکران سرگردان می‌شود پس باید طبق باور و ایمان خود بنویسد و پیش برود.

به کرات از موضوعاتی مانند؛ سرقت‌های ادبی، کارهای نیمه‌کاره‌ای که مجوز نگرفتند، از سنگ‌اندازی‌‌های اطرافیان، بد عهدی انتشارات و چوب لای چرخ گذاشتن وزارت ارشاد و…. می‌نویسد.

از بزرگانی چون، مصدق، گلشیری، سیاوش کسرایی، براهنی، شاملو، اخوان و…… یاد می‌کند و از گپ و گفت هایشان برایمان می‌گوید و از موضوعات دیگری که این جا مجال بازگو کردنش نیست.

این اثر برای افرادی مناسب است که به سبک یادداشت نویسی و واقع‌گرایی علاقه‌مندند.

«نون نوشتن» در ۲۱۶ صفحه و برای اولین بار در سال ۱۳۸۸ توسط نشر چشمه به چاپ رسیده است.

طراحی و گرافیک زیبای روی جلد توسط سارا دولت آبادی انجام شده است.

از اثار دیگر این نویسنده می‌توان، ته‌شب، جای خالی سلوچ، ققنوس، گاواره‌بان، باشیرو و…….. نام برد.