البته که می‌توانی

تشویق در پارسی به معنای (دلگرم کننده و به شور در آوردن) است.

تشویق کردن در هر سنی باعث افزایش انگیزه و پیشرفت می‌شود. تشویق درست و سازنده می‌تواند از یک انسان معمولی، انسانی خلاق بسازد.

چندی پیش مقاله‌ی بسیار قدیمی از یک نویسنده‌ی خارجی خواندم.

نوشته بود: در تمام کلاس‌های آموزش نویسندگی، نکات بسیاری گفته می‌شود اما یک چیز را هیچ کجا به شما نمی‌گویند.

او می‌گفت: زمانی که دوم دبیرستان بودم درباره‌ی محل زندگی خود، مقاله‌ای نوشتم. دوست داشتم در نشریه‌ی محلی چاپ شود اما آن‌ها بودجه‌ی کمی داشتند و نوشته‌ی آزاد نمی‌خریدند و اگر هم قبول می‌کردند، به خاطر سن کمی که داشتم مقاله ام رد می‌شد.

کسی که باعث شد من از تردید رها شوم، به نوشته‌ام اعتماد کرده و راهی برای چاپ آن پیدا کنم، پدرم بود. او در لحظاتی که نیاز داشتم سر می‌رسید و می‌گفت: البته که می‌توانی.

من نوشته‌ام را با نام مستعار و به عنوان هدیه برای نشریه فرستادم، مورد تایید و حتی قدردانی قرار گرفت.

کسی که یک دوست یا یک همراه مهربان و همدل داشته باشد که همواره او را تشویق کند، نسبت به دیگران یک قدم جلوتر است. البته تشویق‌های اغراق آمیز و امیدهای واهی را نمی‌پسندم و باور دارم که حتی می‌توانند آسیب‌زا باشند.

بعضی افراد تشویق کردن را بلد نیستند و آن را ضروری نمی‌دانند. فقط نصیحت و تنبیه در جعبه‌ی ابزارشان قرار دارد. اگر کار مثبتی هم انجام بگیرد از راه می‌رسند و می‌گویند: [من که گفته بودم اگر این کار را انجام بدی خوبه] و با این سخنان اشاره می‌کنند که تو کار مهمی انجام ندادی و با این طرز رفتار جز دلسردی چیزی برای پیشکش ندارند.

انسان‌ها برای پیش‌برد اهدافشان به تشویق نیاز دارند. ما بارها و بارها در مسیری که قرار می‌گیریم ناامید می‌شویم، درجا می‌زنیم، پا پس می‌کشیم، در این مواقع باید کسی باشد که حمایتمان کند و ما را وادار کند تا کاری را که می‌توانیم، انجام دهیم.

همانطور که جکسون براون می‌گوید: فراموش نکن که بزرگترین نیاز هر فرد تشویق شدن است.

وقتی فرزندمان در درس‌هایش نمره‌ی کمی کسب می‌کند یا در کارش با مشکلاتی مواجه می‌شود، به او بگوییم: تو می‌توانی بهتر از این باشی. البته که می‌توانی. حمایتش کنیم. با این روند، فرزندمان تشویق می‌شود و تلاشش را بیشتر می‌کند اما متاسفانه در بیشتر اوقات کلماتی گفته می‌شود که بار توهین و تحقیر دارند.

انسان‌های معدودی توانسته‌اند به تنهایی از دل سختی‌ها، محدودیت‌ها و موانع بیرون بیایند و خود را از نو بسازند. اما آن‌چه که مسلم است، رفتارها و کلمات مهرآمیز و دلگرم کننده در ساختن افکار و رفتار و موفقیت ما سهم بسزایی دارند.

تشویق، در زندگی زناشویی هم باعث تحکیم بقای خانواده می‌شود. مردی که بابت زحمات همسرش قدردانی می‌کند و بابت کارهای فوق‌العاده‌اش، او را مورد تشویق قرار می‌دهد در حقیقت شور و نشاط درونی‌ او را زنده کرده و به ادامه‌ی راه امیدوار می‌کند.

من آدم خوش شانسی هستم زیرا، زمانی که احساس می‌کنم راکد مانده‌ام و هیچ چشم‌اندازی ندارم، دوستان مهربانم به یاریم می‌آیند و به ادامه‌ی راه امیدوارم می‌کنند.

اگر کسانی در اطراف ما هستند که در حرفه‌ی خود تازه کار هستند، بکوشیم که در نقش حمایتگر و تشویق کننده ظاهر شویم.

شاید بی‌مناسبت نباشد این بیت از شعر حافظ را بخوانیم،

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند،، چون تو را نوح است کشتی‌بان زطوفان غم مخور.