امید، سوختِ موتورِ ذهنِ ماست. مارک منسن
چیزی که همه‌ی ما انسان‌ها بدون استثناء به آن نیازمندیم، امید است.
وقتی در زندگی به مشکلی برمی‌خوریم تنها چیزی که باعث می‌شود طاقت بیاوریم و در انتظار آینده‌ی بهتر باشیم امید است.
وقتی یکی از عزیزانمان در بستر بیماری با مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می‌کند و ما نیز در کنار او صبر و شکیبایی به خرج می‌دهیم، امید است.
زمانی که با مسئله‌ای رو به رو می‌شویم و کاری از دستمان برنمی‌آید و مستاصل و درمانده می‌شویم، می‌گوییم شاید حکمتی در ان نهفته است. به این جمله اعتقاد دارم که هیچ اتفاقی اتفاقی اتفاق نمی‌افتد ولی وقتی به عمق مسئله فکر می‌کنیم می‌بینیم به نحوی به خودمان دلداری داده و امید می‌دهیم.
اعتقاد داشتن به یک دین و مذهب می‌تواند ما را در مبارزه‌ی با زندگی قویتر و امیدوارتر کند. تحقیقات نشان داده است افرادی که به خدا و به مذهب ایمان دارند در مشکلات کمتر دچار آسیب می‌شوند.
پس به قول مارک منسن، امید سوخت موتور ذهن ماست. بدون امید انسان مرده‌ای بیش نیستیم. بدون امید روحمان خواهد مُرد.
هر وقت با ناملایمات زندگی رو به رو می‌شویم، تمایل داریم روایت‌هایی از آدم‌هایی بشنویم که مشکلات ما را داشته‌اند و موفق شده‌اند، اینجاست که امیدوار می‌شویم و روحیه می‌گیریم.
وقتی در زندگی برای خود هدف داشته باشیم، با امید و انگیزه‌ی بیشتری زندگی می‌کنیم.
اگر در برابر مشکلات به خودمان امید بدهیم با ادمهای محکم و قوی ارتباط داشته باشیم، بهتر مشکلاتمان را تحمل کرده و از کنار آن رد می‌شویم.
وقتی امید داریم حاضریم پای همه چیز بایستیم.
در این میان بعضی انسان‌ها در جایی که هیچ امیدی برای بهتر شدن و ساختن وجود ندارد، امیدوارند و تلاش می‌کنند تا شرایط را به سوی بهبودی پیش ببرند این‌ها انسان‌هایی قابل ستایش هستند و قهرمان زندگی خود و دیگران به حساب می‌آیند.
به قول مارک منسن برای ایجاد و حفظ امید به چند چیز نیاز داریم.
۱-بدانیم که در زندگی و تقدیر خود نقش داریم. بخشی از زندگی جبر است و بخشی اختیار. بخشی که جبر است ما هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم ولی بخشی که اختیار است می‌توانیم بهترین تصمیمات را برای زندگی خود بگیریم و برای عملی کردن آن تلاش کنیم.
۲- هدفی مهم داشته باشیم چیزی که رسیدن به آن انقدر برایمان ارزشمند باشد که با جان و دل تمام تلاش خود را بکنیم.
۳- با مردم و اطرافیان خود تعامل داشته باشیم. انسانی موفق و امیدوار است که با مردم در ارتباط باشد. انسان منزوی هیچ امید و انگیزه‌ای برای ادامه‌دادن زندگی و گذر از سختی‌ها و مرارت‌ها ندارد.
۴- گفتگو با خالق هستی از هر چیز دیگری بیشتر به من امید می‌دهدزیرا می‌دانم کسی در این نزدیکی‌ها هست که تمام حواسش به من است.
همان جمله ی معروف که می گوید انسان به امید زنده است. قبول دارم . اما گاهی اوقات ما خودمان را با دادن امیدهای واهی فریب می دهیم.
گاهی اوقات نا امیدی هم کارساز است. ناامید شدن از انتظار. نا امید شدن از آدم ها و متکی بودن به کسی که قدرت برتر است و خودمان.
البته منظورم نداشتن ارتباط با آنسان ها نیست. دوستشان داشته باشیم اما به خدا و خودمان امیدوار بمانیم.
کاملا با شما موافقم. امید و ناامیدی هر دو در زندگی لازمند. گاهی ناامیدی باعث می‌شود بلند شویم و کار موثری انجام دهیم. بدون امید هم زندگی سخت است. ممنونم از نظر ارزشمندتون♥️