هاروکی موراکامی، نویسنده‌ی ژاپنی تبار که با اثر” جنگل نروژی” به شهرت جهانی دست یافته و در ایران نیز به محبوبیت ویژه‌ای رسیده است. نویسنده‌ای که با سبک خاص نگارشش، فکر خواننده را به چالش می کشد.
چاقوی شکاری شامل هفت داستان است. تهوع، فرهنگ عامه‌ای برای نسل من، چاقوی شکاری، آینه، همه فقیر، خور هنری و روز تولد
با داستانهای موراکامی چند روزی به سیر و سیاحت در اعماق وجودم پرداختم وافکارم را از نو بازنگری کردم.
تهوع، گویای این واقعیت است که چطور احساس گناه در ضمیر ناخودآگاه، شکل تهوع را به خودش گرفته و کاراکتر داستان چیزهایی را می‌شنود که نمی‌داند واقعیت است یا وهم و خیال؟
با ” آینه” بار دیگر با این حقیقت تلخ رو‌به‌رو شدم که آیا چیزی ترسناکتر از خودمان در این جهان وجود دارد؟
“عمه‌ی فقیر” دقیقا مرا به یاد دوالپا در داستان سند باد بحری می‌اندازد که بر گُرده‌ی عابران می‌نشیند و پاهای تسمه مانندش را دور بدنشان می‌پیچد که تا اخر عمر خلاصی از او نباشد و انسان را برده‌ی خواسته‌های خود می‌سازد.
عمه‌ی فقیر و دوالپا، نماد احساسات و ذهنیت‌های بدی هستند که با ما همراه می‌شوند و به راحتی رهایی از انها امکان‌پذیر نیست.
گاه از آرزوهای یک دختر جوان می گوید،
گاه از مادری غمدیده که فرزندش در دریا به کام مرگ رفته است.
موراکامی بسیار ساده و روان می نویسد ولی درک نوشته‌هایش خیلی آسان نیست. کتابهایش باعث می‌شود تا خوانندگان آن چه را می‌خوانند تحلیل کنند و پیام گمشده‌ی خود را از خلال داستانها بیابند. این پیام می‌تواند یک دلیل، یک هدف، یک ایده و یا یک تلنگر باشد.
موراکامی علاقه‌ای به سنت‌ها ندارد و به راحتی انها را نقد می کند “فرهنگ عامه ای برای نسل من” شاهد خوبی برای این ادعاست.
راوی این اثر، خود نویسنده می‌باشد که از شیوه‌ی خاطره‌نویسی استفاده کرده و کتابهایش را به زبان مادری‌اش می‌نویسد. او همیشه می‌گوید: در نظر داشته ادبیات ژاپن را از درون تغییر دهد نه از بیرون.
چاقوی شکاری شما را وادار می‌کند نگاهی به درون خود بیندازید و با خودتان رو راست باشید.
این کتاب برای کسانی که علاقه به متون سطحی و سرگرم کننده دارند، مفید نیست.
چاقوی شکاری با ترجمه‌ی مهدی غبرایی و توسط انتشارات “نیکو نشر “به چاپ رسیده است.
