زمین خوردن درد و رنج عمیقی به همراه دارد.
با زمین خوردن توأمان درد جسمی و روحی را تجربه می‌کنیم، سلامتی جسم و روحمان به خطر می‌افتد. افسرده می‌شویم و حال و حوصله‌ی هیچکس و هیچ چیزی را نداریم.
و التیام این درد و رنج‌‌ها شاید ماه‌ها به طول انجامد.
اما بیشتر اوقات چیزی که از شکست‌ها برای ما باقی می‌ماند فقط خاطره‌ای از دردهایی‌ست که تحمل کردیم.
یادمان می‌ماند که تا مدت‌ها خواب و خوراک نداشته‌ایم، اعصابمان به هم ریخته بود و چهره‌ی پژمرده‌ای برای خود ساخته بودیم و همیشه با خود می‌گوییم: تنها قربانی ماجرا ما بودیم و فقط همین.
و همین باعث می‌شود تا ما بار دیگرهمان موضوع را تجربه کنیم چرا؟
چون از آن شکست هیچ درسی نگرفتیم. هیچ چیزی به تجربیات و آگاهی ما افزوده نشد. دلایل زمین خوردن خود را نیافتیم.
بنابراین اگر بار دیگر در چنان موقعیتی قرار بگیریم همان اتفاقات تکرار می‌شود.
شکست‌ها اتفاق می‌افتند تا ما درس‌های زندگی را بیاموزیم و به سمت کمال و بهتر شدن حرکت کنیم.
اگر با واقعیتی که هیچگاه تصورش را نمی‌کردیم مواجه می‌شویم، احتمالا باید نگرش خود را تغییر دهیم.
اگر دچار خسران مالی می‌شویم، احتمالا باید دانش خود را در آن کسب و کار بالا ببریم.
اگر توسط شخصی دچار آسیب می‌شویم، شاید باید در ارتباطات خود تجدید نظر کنیم.
وقتی از زمین خوردنمان درس نمی‌گیریم و این پروسه را کامل نمی‌کنیم باز محکوم به تکرار اشتباهات گذشته هستیم.
وقتی تا به آخر نمی‌رویم دوباره باید شدیدتر از قبل، از جسم و روح و زمانمان هزینه کنیم و باز پریشانی و آشفتگی و افسردگی.
من در موقعیت‌ها و مکان‌های مختلف یک اتفاق مشابه را سه بار تجربه کردم.
ولی فقط درد و رنج آن را متحمل شدم و تصور می‌کردم که اشکال از من نیست و گره کار جای دیگریست.
اما وقتی موضوعی چند بار تکرار می‌شود باید نگاهمان را از روی دیگران برداریم و اشکال را در خودمان جست‌وجو کنیم.
موضوع را بررسی کنیم شاید؛ لازم باشد روی عزت نفس خود کار کنیم. نه گفتن را تمرین کنیم. خجالت و کمرویی را کنار بگذاریم. محکم بایستیم و قاطعانه حرف خود را بگوییم و یا استدلال کردن را بیاموزیم.
در کتابی نوشته بود: [و این رسم زندگی است که ابتدا تلنگری به ما می‌زند اگر آن را نادیده بگیریم با آجر به سرمان می‌کوبد و باز اگر متوجه نشویم با تخته سنگ به سراغمان می‌آید].
اگر برگردیم و صادقانه به گذشته نگاه کنیم می‌توانیم نشانه‌ها و هشدارهایی را بیابیم که با بی‌توجهی از کنارشان گذشتیم و شاهد تکرار مکررات شدیم.
یادمان باشد اگر زمین خوردیم، حداقل چیزی از زمین برداریم.
