حُسنت به اتفاقِ مَلاحت جهان گرفت
آری به اتفاق، جهان می‌توان گرفت
حافظ
با همراهی، رفاقت و اتحاد می‌توان هر دو جهان را فتح کرد؛ جهان بیرونی و جهان درونی .
خانواده و جامعه از جمله جهان‌های بیرونی هستند. اگر در خانواده چارچوبی وجود نداشته باشد و اعضای خانه از نظم و قوانین متعادلی تبعیت نکنند و هر کسی ساز خودش را کوک کند، آن خانواده به سمت هرج و مرج خواهد رفت.
در جامعه نیز شهروندان و همینطور مسئولان کشور وظایف و مسئولیتی به عهده دارند که باید تمام و کمال انجام دهند.
حال اگر کسی بخواهد به بهانه‌هایی مانند ترس و خودمشغولی از مسئولیت جمعی خویش بگریزد، تاثیر آنان را بر خود و تک‌تک افراد جامعه احساس خواهد کرد و تمام راه‌های موجود برای منافع ملی هم به شکست منجر خواهد شد.
در جهان درونی چطور؟ چگونه می‌توان آن را فتح کرد؟
بیاییم لحظاتی به رفتار و گفتار خود با عزیزترین فرد زندگی‌مان تامل کنیم؛
ما برای خوشحالی او هر کاری می‌کنیم. به مناسبت‌های مختلف برایش هدایایی تدارک می‌بینیم. هر وقت غصه‌دار است کنارش می‌نشینیم دست‌هایش را در دستانمان می‌گیریم و به حرف‌هایش گوش می‌دهیم. هرگاه اشک بریزد با او اشک می‌ریزیم و اگر بخندد با او می‌خندیم. غصه‌هایش را کوچک نمی‌شماریم، بابت خطاهایش او را نکوهش نمی‌کنیم و می‌کوشیم مرهمی برای زخم‌هایش باشیم.
آیا ما با خویشتنِ خویش هم این‌گونه رفتار می‌کنیم؟ آیا به خاطر کارهای ارزشمندش او را تحسین می‌کنیم؟ آیا توانمندی‌هایش را می‌بینیم؟
یا
مدام در حال خودتخریبی و خودسرزنشی هستیم و خود را در معرض قضاوتِ خود قرار می‌دهیم؟
جهان درون را زمانی می‌توان فتح کرد که با خود در صلح باشیم. رفتار، گفتار و افکارمان هم‌سو باشند. تا در گذرگاه‌های وجودمان خود را در آغوش بگیریم و سرزمین درونمان را تسخیر کنیم.
به نظر من می‌توان راه‌هایی را برای فتح درون انجام داد.
۱– شناخت علایق، توانمندی‌ها و استعدادهای خود موجب می‌شود که با ذاتِ خویش هم راستا شویم و بهترین راه برای شناخت خویش، مطالعه و بکارگیری آموخته‌هاست.
۲– نوشتن یادداشت روزانه ما را به احوالات و درونیات‌مان آگاه می‌کند و متوجه می‌شویم آیا در مسیر صحیح قرار داریم یا به بیراهه می‌رویم.
۳– با خویش صادقانه رفتار کنیم.
۴– خود را دوست داشته باشیم همانطور که دیگران را دوست داریم.
۵– خود را با تمام کاستی‌ها بپذیریم و به سمت بهتر شدن حرکت کنیم.
۶– به ندای درونمان گوش کنیم. اگر تنگ‌حوصله است اگر می‌خواهد تنها باشد اگر می‌خواهد موسیقی گوش دهد، برایش وقت بگذاریم.
۷– به دنبال افسانه‌ی شخصی خویش برویم. بیشتر مواقع کسب‌و‌کار و علاقه‌مندی ما با هم در تضاد است و موانع و محدودیت‌های موجود، اجازه‌ی پرداختن به افسانه‌ی شخصی را نمی‌دهند ولی شاید بتوانیم هر روز کار کوچکی انجام دهیم و یگانگی و یک‌دلی را تجربه کنیم.
۸- مراقبه هم می‌تواند در اتحاد با خود بسیار موثر باشد.
