پشت شیشه برف می‌بارد

پشت شیشه برف می‌بارد و نرم نرمک بر کاشی‌های ایوان خانه می‌نشیند.

زورق اندیشه‌ام به اهتزاز درمی‌آید و چهره‌ی آسمانی‌ات در مقابل دیدگانم جان می‌گیرند و دانه‌ی اندوه را در نی نی چشمانم بذرافشانی می‌کنند.

بناگاه،

قطره‌های الماس، ساکت و سرد، یک به یک بر موج دامنم فرود می‌آیند. نگاهت، رو برمی‌گرداند تا ننگرد نگاه تب‌آلودم را.

پشت شیشه برف می‌بارد

گویا و عیان بر زمین و زمینیان

و اما تو

از جهانی دگر بر دلم باریدی،

پنهان، مبهم و رازآلود.

پشت شیشه برف می‌بارد

و نگاهت آمیخته با نگاه سپید ستارگان، تجربه‌های غلیظ تاریکی را کنار می‌زند، نوری عظیم جهان را روشن می‌کند و سرزمینم پر از شکوفه‌های رنگارنگ می‌شود.‌